Kazanma alışkanlığı

Trabzonspor 2017 yılında en çok puan toplayan takımı olduysa bunda Yusuf Yazıcı’dan Pereira’ya kadar yeni katılan yüzlerin payı büyük şüphesiz. Ama Çaykur Rizespor deplasmanında Trabzonspor’a vasat oyununa rağmen galibiyeti getiren unsur kesinlikle kazanma alışkanlığı. Yusuf Yazıcı, Uğur, Pereira gibi oyun çarkının en önemli dişlileri olmaması sebebiyle Trabzon maça çok kontrollü başladı. Hatta bu kadar temkin fazla dediğimiz anlar hayli çoktu. Yusuf Yazıcı’nın 3. bölgedeki trafik polisliğine çok ihtiyaç duydular. Bero, Olcay ve Castillo arasındaki bağlantı sorunu maçın karakterini etkileyecek kadar büyüktü doğrusu.

Yusuf Yazıcı’nın önemi

Sanırım Çaykur Rizespor karşısında en çok aranan oyuncu Yusuf Yazıcı oldu. Onun esnekliğine, pas kalitesine ve tabii ki maç çözme becerisine çok ihtiyaç duydu Trabzonspor. Altyapıdan yetişen bir oyuncunun bu kadar kısa sürede takımı kendi oyun karakterine büründürmesi sık rastlanan bir durum değil. Yusuf için iyi ama Trabzon için düşündürücü bir durum olsa da Yazıcı’yı Trabzon Yönetimi’nin pamuklara sarmalayıp koruması gerek. Yapılan sözleşmeyi yeterli bulmadığımı daha önceden defalarca dile getirmiştim. Bence Finlandiya karşısında A Milli Takım’ın ilk 11’inde başlamayı hak eden performansı vardı. Fakat Terim, A değil U21’i uygun gördü. Haziran ayında Kosova karşısında A Milli’de görme ihtimalimiz hayli yüksek. Ama önce Trabzon Yönetimi’nin Yusuf’un yetersiz artırılan kontratını hak ettiği seviyeye yükseltmesinde fayda var.

Jancher ve Özgür başlasaydı...

Hikmet Karaman’ın ilk 11 tercihi Özgür Çek ve Jancher oyuna girene kadar Trabzon’un aşırı kontrollü oyununa imkan tanıdı aslında. Futbol bir fırsatlar oyunudur. Fırsatı defalarca kenardan getirdiği toplarda buldu Rizespor. Karaman’ın bu senaryoda başrol verdiği santrfor karakterli 3 oyuncunun iyi oyunculuk çıkardıklarını söylemek güç doğrusu. Oğulcan, Edomwonyi ve Kweuke’nin 42 ortaya rağmen yüksek topta etkili olamaması maçın anahtarıydı. Maçın son 10 dakikalık bölümünde kurdukları baskı Trabzon’a nefes aldırmayacak kadar yoğundu. Ama Trabzon, Yusuf Yazıcı’nın yokluğunu ne kadar hissettiyse kaleci Onur’un varlığına o kadar şükretti.