Galatasaray'ın evrimi

Eski Galatasaray ile yeni Galatasaray arasında çok fark var. Eskisinde maçın yıldızı Muslera olurdu, yenisinde sağ bekinden santrforuna herkes göz kamaştırıyor. Eskisinin santrforu bir gol atsın diye aylarca ağaçlara bez bağlanırdı, yenisinin santrforu ilk maçında 2 gol, 1 asistle Drogba etkisi yaratıyor. Eskisinin merkezi yana pasla tribünleri çıldırtırdı, yenisinde Ndiaye taça çıkan topta taraftarı ayağa kaldırıyor. Eskisinin Rodriguez’i atletizme kafayı takmıştı, yenisinin Rodriguez’i çizgiye inip iğne deliğinden asist yapıyor. Eskisinin Melo’dan sonra ön liberosu yoktu, yenisinin orta saha kalitesi Premier Lig’i aratmıyor. Eskisinin sağ beki sosyal medyaya ‘caps’lik orta yapardı, yenisinin sağ beki 105 metreyi ilmek ilmek işliyor. Eskisinin Tolgası orta sahada saç baş yoldururdu, yenisinin Tolgası Belhanda’nın yerine sol forvete geçip fitili ateşleyen golü atıyor. Eskisinin futbolu 3 kupaya rağmen tribünleri boşaltırdı, yenisi ilk kez taraftara umut veriyor. Özetle eski Galatasaray ömür törpüsüydü, yenisi heyecan verici. Ama değişmeyen tek şey var o da duran toptan gol yeme hastalığı.