Kazanırken ders çıkarmak

Trabzonsporlu oyuncular protesto ile maça başladılar. Federasyonun ilgili kurullarının yeni oluşturduğu emsali görülmemiş emsallerine karşı ‘Adaletsizliğinize karşı dik duruşumuz sonsuza kadar devam edecek’ sloganıyla mesajlarını verdiler... İki haftadır yaşananlar sonrası oyuncuların dönüşü herkesin merak ettiği konuydu. Konyaspor’un hararetle puana ihtiyaç duyduğu, Trabzonspor’un ise 3.’lük iddiasını sürdürmek istediği bir maç öncesi psikolojisi yaşanıyordu. Trabzonspor ön tarafında, kolu kırılmasına rağmen her ne hikmetse VAR’ın o pozisyonu göremediği(!), gövdeli oyuncusu; Onuachu’su da olsaydı, en ideal dizilişiyle sahada olacaktı. Bu ideale yaklaşan kadrosuyla sahaya iyi yayılan, iyi pas yapan, oyuna hakim bir Trabzonspor izledik. Trezeguet’nin mükemmel golü ile uzunca bir süre 1-0’ı doğru oynayan o eski Trabzonspor’u izlemiş olduk. Açık kola veremedikleri penaltı da bu aralıkta yaşandı. Yine emsalsiz bir değerlendirme dediğimiz noktada kol daha çok kapalı ama açık porsiyonda verilen penaltı ile Trabzonspor farkı ikiye çıkarmış oldu.

Pepe niye 11’de?

Mendy’yi yeniden Denswil’in yanına çeken Abdullah Avcı, Berat’ın yakınına da son dönemin formda ismi Umut Güneş’i yerleştirerek Bardhi’ye epeyce bir konfor alanı açmış oldu. Benim öncelikle anlamadığım konu; ucu kapalı, seneye olmayacak ve en önemlisi de katkısı tartışmalı bir Pepe’nin 11’de olmasıydı. Ve onun 80 dakika sahada olmasıydı elbette. 1-0’ı çok doğru oynayıp, 2-0’ı ise bu kadar strese çevirmemek Trabzonspor’un seneye taşıyacağı en önemli dersi olacak bence.