Rüyalar gerçek olsa

Eskiler ‘yağmasan da gürle’ demişler ya, o hesap. Kaba, içeriksiz ve boş hamâsete bayılırız. Her seferinde binbir yemin eder, ama yine de zokaya atlamakta tereddüt etmeyiz.
Bazen saflıktan, bazen riyakârlıktan, çokça da ‘balık hafızalılık’ illetinden. Bize yapıldığında çileden çıkıp öfke kustuğumuz eylem ve söylemleri, başkalarına yöneltirken de zerre kadar tereddüt etmeyiz.
Sokaklar namus, ahlâk ve vatanseverlik kursu verenlerden, nutuk atanlardan geçilmez. Ama memleketin hortumcusu, kapkaççısı, rüşvetçisi, vurguncusu, çetecisi bitmez babam bitmez. İşin kötüsü onlardan da ‘delikanlılık’ dersi dinlersiniz.
Tribünlerde Atatürkçü kalıp kalmadığı kimsenin umurunda olmaz da, Atatürk’ün hangi takımı tuttuğu nedense herkesin derdi olur. Ama Cumhuriyet’ten ve kurumlarından rövanş alınırken kimsenin gıkı çıkmaz, kılı kıpırdamaz. Dahası bunu yapanlar, sokakların onayıyla hareket ederler.
Tribünler yarı yarıya boştur, ama herkes “milyonlarca taraftar”dan söz edip, soyut rakamlar üzerinden sidik yarıştırır. Aslıyok Yaylası’ndaki koyunlar misâli. Hayali ihracat boşuna patlamaz bu iklimde...
“Kupaları için sevmedik” tezahüratları ve pankartlarının arkasına saklanıp, en küçük bir sendelemede takımlarının, futbolcuların, yönetimlerin üzerine kâbus gibi çökerler. Tıpkı devlet arazisinin üzerine gecekondu yapıp, yıkım ekiplerini bayraklar ve İstiklal Marşları’yla durdurmaya çalışan ‘rantiye’ mantığı...
Güya şampiyonluk asla umurlarında değildir. Kelle alıp vermeye de dünden teşnedirler.
Kim üzerine nasıl alınıyorsa alınsın, rakipleri karşısında kendilerini dev aynasında konumlandıranlar, gerçek dünya devleri karşısında hangi ikiyüzlülükle başarı beklerler peki? Böyle bir hakkı nereden bulurlar kendilerinde?
Şu içi boş söylemler gerçek olsa, milyonlarca taraftarı olan kulüplerin şimdiden 5 yıllık kombineyi satmış olması gerekmez mi? Ama tribünler boş. Kulüp televizyonlarının reytinglerde zirveye oturması gerekmez mi? Ama reytingler yerlerde... Resmi dergilerin yüzbinlerce satıyor olması gerekmez mi? Ama tirajlar sürünüyor.
En fazla 1-2 milyon taraftarı bulunan, buna rağmen kadrosunda 100 milyon dolarlık yıldızları barındıran, milyar dolarlık bütçeye ulaşan dünya devlerini nasıl açıklıyorlar bu şahsiyetler peki?
Kendilerini kulüp kurucularının bile üzerinde konumlandıran narsist bir anlayışla... Taraftarlık adına, kendi taraftarlarına bile ‘domuz bağı’ vuracak bir yaklaşımla... Necip Fazıl’ın söylemiyle;
Cemiyet, ah cemiyet; yok edilen ruhiyle,
Ve cemiyet; cemiyet yok eden güruhiyle!