Komedi Dükkanı

Ülke futbolunu köşeye sıkıştıran, teslim alan düzene karşı üç maymunu oynayıp kalemlerini saklayacak yer arayanlar konu Fenerbahçe olduğunda nasıl da cevval bir adam kesiliyorlar.
Bu Komedi Dükkanı’nın hissedar ustaları, devşirme kalfaları, biat etmiş çırakları, müridleşmiş stajyerleri ve teslim olmuş figüranları var. Nefretlerini, sevgilerini, tutkularını, takıntılarını, senaryolarını sadece bir takım üzerinden tarif ediyorlar.
Futbol siyasete, hamasete, keyfiyete, şiddete, cemaatlere, mafyaya teslim olmuşken, peşkeş çekilirken bunlar timsah tebessümüyle izliyordu cinayetleri.
İşbirliği yetmezmiş gibi, senaryoyu militanca sahiplenip, yeminlerle yalancı şahitlik yapıyorlardı utanmadan... Öyle ya; kendilerinin ya da takımlarının lehine işledikçe bu çark, gerçekleri konuşmak gerzeklik olabilirdi ancak... Mahkeme dosyalarına girmiş olsalar bile...
Ahlâk kelimesinin içini boşalttıkları ve artık cümle içinde kullanılamaz hale getirdikleri için son çare ‘etik’ kelimesini icat ettiler. ‘Etik değil’ demek ‘ahlâksız’ kavramıyla aynı anlamı veriyor mu sizce? Arada dürüstlük vaazı verenlerin yüzleri de sırtını düzene dayayıp, pastadan pay kaptığında nasıl da netleşti.
Dün de böyleydi, bugün de, yarın da farklı olmayacak. Ne hesap soran var, ne de yüzlerine vuran... Kokuşmuş balık hafızaların üzerine imparatorluklar, krallıklar kurmuşlar. Onların prensi olmak varken prensip kimin umurunda?
Aslında yüzde yüz futbol konuşmak gerek; ama bunun için yüzlerde yüz gerek. Coğrafyamızın genel ruh hâli bu, komedinin en ‘absürd’ versiyonuyla yaşıyoruz.
Necip Fazıl, “Bize kalan aziz borç asırlık zamanlardan, tarihi temizlemek sahte kahramanlardan” diyordu. Medya hem kendi içindeki hem de onların destanlaştırdığı tiplerden arındırmak zorunda futbolu... Neyzen Tevfik bu ‘Çağ Yangını’na teşhisi daha asrın hemen başında koymuştu zaten;
Asrın yeni bir umdesi var; hak kapanındır.
Söz haykıranın, mantık ise şarlatanındır.
Geçmez ele bir pâye, kavuk sallamayınca,
Kürsî-i liyâkat p...venk, puşt olanındır!