Son perde

Şampiyonlar Ligi’nde maç yapıyorsanız eğer, kendi sahanızda bütün avantajları kullanmanız gerekli. Kaybettiğiniz her puan son perdenin habercisi oluyor. Saracoğlu’nun muhteşem atmosferi, eksik gelen Arsenal karşısında Fenerbahçe’yi ilk dakikalarda maçın galibi olacak gibi gösterdi. Toure, Gallas, Sagna kurgusundan yoksun Arsenal, Kanarya için şanslı olabilecek eksiklerle gelmişti Kadıköy’e. Bu avantajların hepsi, onların defansında hata olacak beklentisi vermişken, bizim şaşkın defans hatamızla, yediğimiz gollerle alehimize döndü. İki takım arasındaki en önemli fark; onlar bulduklarını attı, biz bulduklarımızı atamadık. Edu ile Lugano arasında Adebayor, adeta saklambaç oynadı.
Roberto Carlos, oturup kendine bir bakmalı. Gollerden sonra söylenip, kimseyi hedef göstermemeli. Maçtan önce basın toplantısında Almunia, ‘İlk 20 dakikada çok dikkatli olmamız gerekli’ demişti, ama biz dikkatli olmadık. Bu lige yakışmayan goller yiyerek, adeta maçı baştan kaybettik. Ayrıca bilinen şuydu; Arsenal topa çok sahip olup, rakibi topun peşinden koşturup, defans arasına attığı toplarla gol bulabiliyordu. Bütün bu ezberler unutulunca, Kocaeli maçının kopyası gol de göbekten gelince, Şampiyonlar Ligi’nde son perde oldu. Ne Alex’in ince pasları, ne Güiza’nın hırsı, ne de Semih’in istekli baskısı Aragones’i uyandıramadı. Fener defansının aynı hataları aslında Arsenal’de de vardı. Fener kenarları deniyeceğine göbekten maçı lehine çevirebilirdi ama, tatlı rüya bitti.