Teşekkürler Almanya

Bundesliga’da kulübü bulunmayan Düsseldorf kenti milli takımlarına ev sahipliği yapmanın heyecanını yaşarken, 52 bin kişilik LTU Arena, finalleri daha önce garantilemiş olmalarına rağmen tıkabasa dolmuştu. İşte gerçek futbol sevgisi bu olsa gerek. Türkiye-Azerbaycan maçından kağıt üzerinde daha önemli olan karşılaşma için stattaki yerimi aldığımda ben de herkes gibi, “Almanlar yeter ki oynamak istesinler, Belçika’yı paramparça ederler” inancına sahiptim. Ancak maçın ilk 20 dakikasında konuk ekibin ‘baskın basanındır ’ şeklindeki futbolu şüphe uyandırmadı değil. Ama bunun bir futbol makinesi olan Almanya’ya zarar vermesine imkan yoktu. Yıpratamadılar bile... Kadrolarında Lukaku, Hazard, Kompany, Fellaini, Witsel gibi birçok yıldız barındırmasına karşın takım olamamanın sıkıntısını bir türlü aşamıyorlar.

Gomez’in karşı karşıya kaçırdığı pozisyon Almanlar adına golün habercisi oldu. Mesut Özil öyle güzel vurdu ki, bir yandan da Türkiye’ye Play-Off’un müjdesini verdi. Ancak Berlin’deki maçta onu yuhalayan binlerce Türk’ün yerine benim yüzüm kızardı, onlar ne yaptı acaba... Bu golle gardı düşen Belçika hemen sonrasında Panzerler’in klasikleşen kontrasında Schürrle’nin vuruşuyla ikinci kez yıkıldı. İkinci devrenin başında bu kez Mesut’un asistiyle Gomez işi bitirdi. Hem Mesut Özil, hem Löw sözünü tuttu. Grupta 10’da 10 yapan Almanlar’ı tebrik etmek gerekiyor. EURO 2012’nin İspanya ile birlikte en büyük iki favorisinden biriler. Onlar kupayı aldığında bizim gruptan çıktıkları ve kadrolarında Türk asıllı bir yıldız bulunduğu için övünürüz artık...

Bu arada tüm takımı tribüne çağırıp, 5 dakika boyunca tezahürat yaparak, alkışlayan ve kaybetmenin de bir erdem olduğunu herkese gösteren Belçika seyircisi gecenin diğer kazananıydı... Biz de olsaydı ne olurdu acaba diye düşünmeden edemiyor insan...