Biraz ciddiyet!

Ünal Karaman’ın haklı gerekçeleri vardı böyle bir kadroyu sahaya sürmek için.

İlki; bu tur iki ayaklı, olası bir olumsuzluğun (!) telafisi rövanşta mümkün.

İkincisi; yeterince kullanamadığı oyuncularını iki alt ligden rakip karşısında da olsa resmi bir maçta görmek.

Bu gerekçelerden ilkinin sonucu rehaveti getirir. İkincisi ise fırsatı değerlendirme adına ateşleyici unsur olur.

Dün oyunculardaki mücadele azminde çabayı değil rehaveti gözledik. Alpay’ın tabiri caizse ‘taaa Fizan’dan!’ serbest vuruşundaki baraj ve kaleci ciddiyetsizliği ancak bununla izah edilebilir.

İlginçtir yenik duruma düştükten sonra da benzer anlayış devam etti. Hosseini’nin golü, güç olarak hayli gerideki takımın kötü savunmasında bomboş durumda şık kafa vuruşunun sonucu olarak açıklanabilir.

Bütün bu olumsuzluklara karşın ikinci yarının hemen başında gelen Abdülkadir Parmak’ın golü rakibin direncini kıracak gibi gözükse de, savunma ve kaleci ciddiyetsizliği beraberlik golüne adeta davetiye çıkardı.

Gecenin sorusu

Ligde şans bulamayan oyuncular için bu tür maçlar bulunmaz fırsattır. Performansını en üst düzeye çıkaracaksın ki, “Ben ligde de oynamayı hakediyorum” diyebilesin! İyi de futbolcular böyle bir şansı neden kullanmazlar?

Maçın starı

Gerek Trabzonspor’da gerek Sivas Belediyespor’da bu unvanı hakedecek futbolcu yoktu. Bu nedenle Alpay ve Aykut Emre’nin sadece şık gol vuruşları ön plana çıkıp ‘star’ olmayı haketti.

Maçın olayı

Esteban’ın dünkü performansı, onca deneyimine karşın, kendisi belki de futbola başladığında henüz doğmamış olan Uğurcan’a kaleyi neden teslim etmek zorunda kaldığının göstergesi oldu.

Kısa mesaj

Trabzonspor hem Avrupa hasretine son verebileceği hem de burada avantajlı başlayabileceği şansa en kısa yoldan kupa ile ulaşabilir. Bu nedenle Ünal Karaman ve öğrencileri, bu organizasyondaki maçlara daha çok önem vermeli.