David Moyes ve Walcott

Emirates Stadı’nda bu sene ilk canlı izlediğim Premier Lig maçıydı Arsenal-Everton mücadelesi. Maç başlar başlamaz, sahanın kenarından takımını bir orkestra şefi gibi yöneten Everton hocası David Moyes’a gözüm takıldı. Yakubu’yu ilerde tek bıraktı. Arkasına Belçikalı 1.94’lük Fellaini’yi koymuştu. Bir makine gibi işleyen Everton, 9. dakikada Osman’ın golüyle öne geçti. Golden sonra yine gözüm Moyes’teydi Sahanın kenarından devamlı takımını ileriye çıkartıyordu. Yani Arsenal’e, ‘Ben buraya puan almaya değil, sana daha fazla gol atmaya geldim’ mesajını veriyordu. Bunun yanında karşılaşmada yerini yadırgayan Song’un zaafları sonrası Everton’ın bütün atakları da, sağ kanattan gelmeye başladı. Karşılaşmanın kırılma noktası ise 35’te Lescott’un kafa vuruşunu Arsenal’in solbeki Clichy’nin çizgiden çıkarmasıydı.
Arsenal, dünyanın en fazla pas yapan takımlarından biridir. Ancak ilk devre 5 pası yapmak da bile zorlandılar. İkinci devre Toure’nin kolundan sakatlanmasıyla Arsenal’in hocası Wenger, Fenerbahçe maçına sakladığı Walcott’u oyuna aldı. Eboue daha alışık olduğu sağbeke geçerken, Song da savunmaya geçerek Premier Lig’de 250. maçını oynayan (249’u M.United’da) Silvestre’nin yanına çekildi. Oyunun çehresini bir anda değiştiren Walcott, Arsenal’in, Everton’ı yıkmasını sağladı. Yine gözüm Moyes’a takıldı. İkinci yarıda, ilk devredeki Moyes gitmiş, yerine tamamen takımı kendi ceza sahasından çıkmadan takımını oynatan bir hoca gelmişti. Bunu gören Arsenal de, hemen rakibinin üzerine yüklenerek mücadeleden istediği sonucu aldı.
Bunları neden anlatıyorum... Sadece Fenerbahçe değil, herhangi bir takım genç kadrosuna bakarak Arsenal’e aldanmamalı. Eğer skorun üzerine yatmaya çalışırsanız, teknik olarak son derece üstün oyunculardan kurulu bu takım, rakibini her zaman cezalandırır. Ancak kaptan Gallas ve Sagna’nın eksikliğini hissetikleri de bir gerçek. Eğer Fenerbahçe, geçen seneki takım ruhunu tekrar canlandırırsa, İnter ve Chelsea zaferlerine bir yenisi daha eklenebilir...