Sistemin dönüşü

İlk 15 dakikadaki Timsah saldırısı (2 korner, 3 ceza alanına orta) tedirgin ediciydi Fener için... Baskı, konsantrasyon, hırs, ev sahibi enerjisini ön plana çıkardı. Çünkü konuk takımın hedefi, defansif akılla oyunu soğutmak, ayağa paslarla kontratak aramaktı. Çünkü ev sahibinin hedefi, hücum futboluyla her maçta olduğu gibi gole koşmak, rakibi yıpratmaktı. Yani görüntü doğaldı.

Ancak 16. dakikadan itibaren Fenerbahçe, Alper ve Kuyt ile kanatları, Topal ve Selçuk ile merkezi öylesine tıkadı ki, Timsah çaresiz kaldı. Riskli bile olsa sabırlı paslaşmalar da oturunca, konuk takım ayağa kalktı. Bursa’nın kanatları koptu, bloklar arasındaki ahengin sallantıda olduğu anlarda da Emenike’den, Fenerbahçe kariyerinin (2.5 ay sonra) en yararlı golü geldi. Belluschi’nin beraberliğine rağmen, Fenerbahçe sistemini ve disiplinini bozmadı. Zira Bursa’da, defans ile orta saha adeta boşanmıştı. Alves’in enfes frikiğinin (nihayet) yaratılışı da bu zaafiyetten oluştu.

İlginç bir devreydi. Fenerbahçe’nin sorunlu çocukları; Diego ile Emenike, görev bilinciyle arkadaşlarını yalnız bırakmadılar. Devrenin skoru bu yüzdendi.

Pes etmiş gibiydiler

Bursa’dan ikinci 45’te hamle bekleyenler yanıldı. Pes etmiş gibiydiler. Hatta ekip ruhu gitti, yerini bencillik aldı. Fenerbahçe ise tavrını hiç bozmadı. Bazen rahatlıktan hata yaptı, ancak (Diego, Selçuk, Kuyt ile) pas kalitesini hep elinde tuttu. Alves ve Egemen defans garantörleriydi. Tıpkı son haftaların kurtarıcısı Volkan gibi... Emenike kendi adına sezonun en iyi futbolunu oynadı, kendine güveni geldi.

Fenerbahçe’ye final ışığını yakan, aslında 3-4 hafta öncesine kadar iyi uyguladığı ve sezon boyu zirvede kalmasını sağlayan (gereksiz değişiklikler nedeniyle son 10 dakika dışında) sağlam savunma, isabetli ve soğukkanlı paslaşmaydı. Yani Emre ile Webo’nun yokluğunda korkulan olmadı. Bursa ise Kadıköy’deki son maça aldandı, ilk 15 dakika dışında takım olamadı.