'Güzel günler' için acıya dayanmak

Tıpkı kentlerin birbirine benzemesi gibi yeni stadyumlarla birlikte tribün profili de türdeş halde. Taraftarı olduğu takımın tarihi, kültürel geçmişi fark etmeksizin tribüne gelenlerin çoğunluğu sadece kazanmak ve sürekli eğlenmekle ilgili. Harcadıkları para ile fevrileşme özgürlüğü arasında doğru orantı var sanıyorlar. Oysa oyunu anlatan en eski söz derdi ki; “Önemli olan kazanılan misketler değil, oyundur.” Kazanamayan oyuncunun lanetlendiği günümüzde bu söz de unutulanlar listesine girdi.

Acıyı paylaşmak...

Beşiktaş, taraftarı olduğum Şanlı Beşiktaşımız da nasibini alıyor bu ‘yeni dünya düzeni’nden. Oyuncularından bazıları sahada ayağına topu aldığı anda dünyayı başına geçirmeye niyetli bir kalabalık başlıyor veryansına!.. Ki onlardan biri, kısa süre önce yere göğe koyamadıkları Ricardo Quaresma. Oğuzhan ile Tolgay’a etmediğini bırakmamaya yeminli görünen kitle ile ben ve benim gibi düşünen epey bir insan aynı takımın, Beşiktaş’ın taraftarıyız! Oyunun kolektif bir etkinlik olduğunu, birlikte sevinmek kadar kaybetmenin acısını da paylaşabilmek gerektiğini, böylece hepimizin yükünü biraz olsun hafifletmeyi düşünen bizlerle aynı takımı tututuyor onlar da.

Kötü günlerin replikası...

Bu günler “Ahmet Dursun, Seba gitsin” günlerinin kötü replikası gibi. Kulüp hesapsızca borçlandırılırken gıkını çıkarmayanlar, yaşını başını almış namlı oyuncuları heyecanla alkışlayanlar skor gelmeyince tribünü inletiyor. “Bu yaptığımız kimin ne işe yarayacak?” diye soran var mı aralarında merak ediyorum!..

Dünyayı yeniden kurmak...

Hepimiz gibi takımlar da kötü zamanlardan geçer. Bu takım eğer tribündekilerin de takımıysa yapılması gereken yaptıkları değildir. Çünkü kötü zamanlar sadece oyuncuların değil hepimizin kötü zamanlarıdır ve tıpkı ailede olduğu güzel günler için gayret, dayanışma ve bir arada olmak işin esasıdır. Ve dünyayı yeniden kurmak için tribündeki görev sesi daha da yükseltmektir; “Güzel günler göreceğiz çocuklar, güneşli günler...”