Serveeet Serveeeet!

Liderlik şansı. O da en az üç puanı 3 golle süslersen. Nasıl olacak. Ankara’daki fragmana bakarsak hayal, statta öyle ehh... Tıka basa dolu değil. Anlamak zor. Rakibi, gençleriyle son haftalarda gözdolduran Denizlispor’da cabası.
Yalnız kovboy Ahmet Akçan’ın en önemli hareketi, Okan’ı ilk 11’de ve Mehmet Topal’ın önünde görevlendirmesiydi. Deneyimli ayak, bu alanda sınırlı kalmayıp, sahanın her yerine krampon izlerini yazdırdı. Özlemişiz onu. Rahmetli Babam, “Yüksek apartmanların üst katı boş kalırmış” derdi. Okan’ın golünde onu hatırladım ne yalan söyleyeyim. Süper Bücür’ün yerinde duramayan performansı, Arda’nın da futbolunu güzelleştirdi. Bu futbolcu da salt mevkiisi için krampon sallamadı. Her iki kulvarda da rakibini yoran bindirmeleriyle, alkışı hak etti. Gerisi mi? Servet dışında ne siz söyleyin ne ben anlatayım. Gerçi yenilen golden sonra biraz silkindiler. Zahmet oldu! Saman alevi misali parlamalar. Hakan ve Ümit’in sanki 18’lik delikanlı gibi kendilerini ispatlama yarışı. Bencillikler. Baskı var anladık ama. Bir tuhaf. ‘Futbolsuz baskı’ demek ki bu oluyor. Dostlar alışverişte görsün daha iyi bir yakıştırma. Son haftaların dökülen yaprağı Barış’ın çıkıp Serkan’ın girmesi, flu olan görüntüyü bir an olsun netleştirdi. Arkadan Ayhan ve Nonda’nın girişi, kapanan Denizli’nin iyice bitişi. 18 içinde kamp kurma. Tek kale. Can çekişme. Taşikardi! Bu sezonun gerçek starının belki de şampiyonluğa uzanacağı imzası. En pahalı kelle paça. Tabii ki söz ettiğim Servet. Onun için “Galatasaray’a Allah’ın verdiği bir lütuf” diye yazmıştım. Abartmadığımızı dün akşam bir kez daha gördük. Öyleyse; Serveeet, Serveeet, Serveeet...