Onur mücadelesi

Galatasaray adına herşey cumartesi akşamı bitmişti. İstanbul takımında hedef artık ikincilik! Anlayan anlar, anlamayana Sivriservi az diyelim! Kalli’yi çıtır çıtır yiyen, pardon haklı olarak istemeyen Galatasaraylı kramponların bir anlamda onur mücadelesi. Rakipleri kupada pişti oldukları Gençlerbirliği. İlginç bir maç. Adnan Sezgin ve ekibi demek zorundayım. Takımı kim kurdu, taktiği kim verdi, muamma! Adnan Polat olmasın! Durum böyle.
Aylardır görmediğimiz bir fotoğraf. İnanılmaz bir coşku. Öyle uyuyan değil, uyandıran bir koro, ölüyü dirileten cinsten yani. Zaman zaman dirildiler de. Bu seferde patates tarlası zemin iltifat olur, adeta püreyi andıran alan izin vermiyor. Araya Gençler’in es geçilen penaltısı giriyor. Kamuflaj! Bak size de kıyak yapıldı, susun misali. Vah zavallı Türk ayak topu! Yine kritik yapamıyoruz. Usulen azda olsa söz edelim. Sabri’nin bir garip, Volkan’ın ne olduğu anlaşılmayan futbolu. Eee iki kanat bu durumda yandı gülüm, helvası yok. Mehmet Topal’ın kan kaybedişi, Nonda’nın mesleğini unutuşu. Gamlı baykuş olduk, bir de pozitif yönden bakalım. Okan ve Arda’nın çırpınışları, Emre ve Servet’in yüreğini koyuşu ve Kalli’nin gidişine 88. dakikada Lincoln’ün imzasıyla el sallaması.
Başta da söyledik bu bir onur mücadelesiydi. Maç bitene kadar kulübede adeta hiç kimse yoktu. Zor bir geceydi, kaptansız gemi azgın dalgalarla bu kadar boğuşabilirdi. Öyle bir taraftar vardı ki o geminin hem direği, hem yelkeni, hem de rotası oldular. Böyle gider mi? Bilinmez. Finaldeki fotoğraf futbolsuz da olsa Galatasaraylılar’ı umutlandırıyor. Ne dersiniz sevgiyle ve yürekle olacak mı? İzin verirlerse...