Erken geldik!

Bir mucizenin peşine takılıp geldi, bir ekip, bir millet buraya kadar.. Ya da bir duanın, hayalin, birlikteliğin ardından koşarak. Şaşırtarak, şapka çıkartarak, en olmadık anlarda işimizi görüp, çıldırtarak...
Seversin, sevmezsin! Beğenirsin, beğenmezsin! Daha da önemlisi, saygı duyarsın ya da saygı bile göstermezsin. Ancak, iyi işler yaptığını, iyi yerlere geldiğini kabul etmek mecburiyetindesin bizimkilerin...
Bu turnuvadaki en önemli özelliğimiz, geç gelmemizdi. Belki de bunun için, aşırı mutlu olduk, önceki üç büyük gecede. Dün, henüz 22. dakikada gelmemiz, bu nedenle endişe uyandırmıştı bizlerde, mutlu olamayacağımıza dair. Sonra, 86’da Semih’in akıl ve beceri dolu golü gelince tekrar ümitlendik. Yine mi bitmemiştik...
Ne var ki, 90. dakikada soldan gelen, son gelen Lahm bitirdi herşeyi. En son Almanlar geldi bu kez...
Takım olarak, sahada üstünlük kurarak, rakipten daha fazla atak yapıp, daha fazla şut atarak, rakip kaleyi daha fazla zorlayarak yenildik. Tabir eski, ancak gerçek; şerefimizle ve gururla finale gidemedik...
Kimin payı varsa yaşadığımız büyük mutluluklarda teşekkürler. Hedef olma ihtimali kuvvetle muhtemel Rüştü de panter gibiydi dün akşam kalesinde. Ona bok atmaya kalkmasın sakın kimse. Delikanlı Volkan ner’deydi!. Ve neden?