Mazereti yok

Napoli mahcubiyetine Bursa’nın puan kaybı eklenince Trabzon için Kasımpaşa maçı yine ekstra değer kazandı, çünkü 4. basamak kazanılacaktı. Ancak kağıt üzerindeki iyi ‘kadro’ kağıt üzerindeki bu değerin pek farkında değil gibiydi. Bu formuyla neden oynatıldığı koskoca bir soru işareti Aytaç, kendi futbol karakterinden uzak, saklanarak 45 dakika geçiren bir Erkan, soldan 1 kere bile gelemeyen İshak. Bunlar vasat altı olanlar ama yanlış anlamayın diğerleri de vasat üstü değil, sadece vasattı.

Erkan yerine Adem’i alsalardı...

O Erkan ve Aytaç’a karşılık Paşa’dan Adem Büyük’ü Trabzonspor’da düşünseniz skorun değişmesi 45’teki Ekici’nin nefis frikiğine kalmazdı. Kötü Fırtına’ya karşı Kasımpaşa’nın prangası vardı, uzun zamandır istediği sonuçları alamamanın getirdiği özgüven kaybı açıktı. İkinci yarıda da çok şey değişmedi, Paşa’nın yıldızı Adem, Trabzon’u tek başına sallarken, Bordo-Mavililer’in rakibi bekleyen stratejisi bu kez Cardozo’yu taca çıkardı. Oyun rakip sahada ve özellikle de kenarlardan oynanmıyorsa Cardozo toplamada 0, çarpmada 1 demektir. İlk yarıda 2 kez yaptılar, 2 fırsat yakaladılar, sonrası bir hiç. Bu beklemeli, oyun ise Yusuflu, Warisli kadronun işi. Trabzon, gol için biraz daha alan bırakan Paşa’nın üzerine gidip 2’yi bulmak yerine anlamsız orta alan eğlencesine başlayınca, işin rengi değişti.
Ekici nefis bir gol atmıştı ama oyunun hakkı değildi. Kader bu ya nefis bir gol bulan Trabzon çok şanssız bir golü çıkmayacak bir dakikada yedi. Normal mi, normal. Hak mı, hak. Ancak şu bir gerçek ki, eğer böyle oynayacaksa, bu kadar alternatifsizlikten uzak kalacaksa Trabzon’un o kadar üst düzey bir kadroya hiç ihtiyacı yok. Bu oyun sıradanlaştırıyor.