Yükü eşit dağıtmalı

Trabzonspor’un böylesi kötü bir dönemi ‘yeniden yaşama’ ihtimalinin yüksekliği hepimizin malumu bir durumdu. Yeniden yaşama ihtimali diyorum çünkü; bir ihtimal de yaşamayacağı, ders almış olacağı yönündeydi. Zirvede yer aldığı her dönemin sonunda oyuncularının yükselen cazibesi ile bir şekilde gitme durumları hep yaşandı. Gidenler ve kalanlar hep konuşuldu. Olumlu olumsuz bin tane cümle kullanıldı. Hepsinin bir şekilde gelecek sezonlara ders niteliğinde katkısı beklenen durumdu ama olmadı. Trabzonspor bu hususta adeta sınıfta kaldı hep!

Üzüntü ve öfke hali

Her defasında yeniden başlama gücünü bulması elbette büyüklüğünün gereği, genetiğinin dayatmasıydı. Yine öyle oluyor. Bu sancılı geçiş sürecinin de sonu mutlaka zirve yarışı olacaktır ama ne zaman? Hadi yıkılma konusunda ders ezbere dönüştü diyelim, bari ayağa kalkma konusunda bu kez camia deneyimi gelişim göstermiş olsun diyelim...

Gidenlere, kalanlara bir bakalım. Yönetime uzaktan şöyle bir bakalım. Taraftara bir bakalım. Medyasına, camiayı var edenlerine bakalım... Herkesin ortak olduğu, paylaştığı tek şey ‘üzüntü ve öfke’ hali... Herkes ama istisnasız herkes kendine zayıf gördüğü, kolay gördüğü, erişilebilir gördüğü hedefler seçme gayretinde.

Bugünler elbet geçer

Oyuncu bazlı hedefleri olanlar her zaman oldu bu camiada. Sezonluk Hüseyin Türkmen idi, o kurtuldu kenarda kalarak. Hedef şimdi diğer yerli isimler olmamalı; üstelik yersiz, acımasız isnatlarla... Uğurcan’ın gözyaşları, Abdülkadirler’in saç boyutlarına yansıyan bir şey var Trabzon’da... Bu çocuklar Lille’dekiler için rahatlıkla kullandığımız ‘Ekstra bizim çocuklar’... Çocuklarımız... Bu yük onlara fazla gelirse vay haline o zaman işte Trabzonspor’un. Bugünler geçer, bugünleri kimlerle aşacağınızı bildikten sonra elbet!