Atları da vururlar...

Ülkemiz dört yanında, sadece insanlar değil ; atlarımız adına da korkunç günler yaşandı. Koşamadığı için can veren güzelim küheylanlar, acaba hangimizin yüreğinde yara açmadı? 82 günlük acılı süreçte koşamadığı için jokeyini, seyisini, antrenörünü, veterinerini, sahibini nalbantını ve tüm sevenlerini kahır içinde bırakıp ölüme koştu yağız atlar.

İstanbul, Eskişehir, İzmir’den gelen her üzüntülü haber ardından; Horace McCoy’un ‘Atları da vururlar’ isimli eseri aklıma geldi. Sydney Pollack’ın çekimini yaptığı unutulmaz film neleri hatırlattı? Zaman döngüseldir diye düşünüyor ve onca acımasız olay yaşadığımız halde, hiçbir şey öğrenemediğimizi de biliyorum!

Toplumun birbirini çiğnemeye başlaması. Bu karmaşada ilkel güdüler devreye girdiğinde bilinçsizce yenme egosuna dönüşen öfke krizleri ve yoksul kurbanların acınası portresi !

Şike, doping, maskeli yaşam, steril, sağlıklı ruh yapısından uzaklaşma ve çıkarlara kucak açma. Sonra ? Atları da vururlar! Yani umutsuzluk ve kötümserlik yoğun ortamda, bitkinlik ve yorgunluk modunda çaresiz koşu, sözde umut ortamına doğru! Her çağ her dönem ve her pandomi ardından sahneye konan senaryo ve sahnedeki renkleri.

Safkanlar koştu, şimdi yıldız futbolcular da koşacak ve şu realite yine akıllarda kalacak! Yaşamda kazananlar yoktur, sadece kaybedenler ve yaşama tutunmak için kendini parçalasa da tutunamayıp, öteye paramparça gidenler vardır.

Unutmamak lazım!