Teşekkürler

Belki de ilk defa dün olmalıydı. Hani hep şans kısmet dedik ya. Bu kez işte o bizden değildi sanki. Buraya kadar gelirken yanımızda olan, sanki dün terk etmiş gibi davrandı bize.
Kazım’ın topu direkten döndüğünde korkmuştuk zaten yanımızda değil mi bugün diye!
Yine Kazım noktayı koydu, yerde kalırken son dakikada...
Olsun, buraya kadar bizi getiren herkese ve her şeye teşekkür boynumuzun borcu.
Pazar günü Viyana’da Türk Milli Takımı’nı görmek dünkü futbolumuzla hiç, ama hiç hayal değildi.
Bugüne kadar oynadığımızla da burada olmak hayal bile edilmezdi.
Garip ama gerçek böyle.
Öyle bir efsane yaratılmak üzereydi ki, değil torunlarımız onların torunları bile ağızdan ağıza bu 22 günü hatırlayacaktı. Yoldan geçen dedeye çocuklar “Bu kim biliyormusun, Semih Şentürk’ün torunu” diye göstereceklerdi.
Ama olmadı. Hem de tam olması gereken maçta. Tam olması gereken anda.
Dediğimiz gibi. Herkese teşekkürler.