Travma etkisi

Dün Galatasaray’ın maçı bitiren kadrosunda sezon başında ideal 11’de düşünülen herhalde 3 oyuncu vardı. Böyle bir kadro erozyonuyla Başakşehir’e karşı oyunu bu kadar domine edebilmek bir açıdan önemli. İrfan Can, Mahmut, Aleksiç üçlüsüyle, Robinho-Visca tehdidiyle, mücadele etmesi güç görünen Başakşehir orta sahasına, idealinden bu kadar uzak ve görece yumuşak orta sahayla üstünlük sağlayabildiler. Seri, Lemina, Donk merkez savunması çok seri top çıkardı.

Takımın boyu uzadı!

Başakşehir’in yıllardır olmadığı kadar takım boyunun uzadığını gördük. Mert, Clichy ve Demba Ba dışında bildik performansıyla izlediğimiz kimse yoktu. Galatasaray yüzde 63 topla oynama ve 21 şut denemesi yaptı. Son 20 dakikada bu oran ve sayılar çok daha yukarıdaydı. Ancak bu hakimiyet, yeterli sayıda, etkin ve sürekli pozisyonları getirmedi. Zira her ne kadar oyun hakimiyeti olsa da kalite açısından Başakşehir’in kalesi sağlamdı.

Hepsi ve daha fazlası!

Ancak yine de dünkü maçın kimyasına bakmak lazım. Başakşehir dağınıktı. Bu, Okan Buruk’un temkinli yaklaşımıyla mı açıklanmalı yoksa oyuncuların seçimleriyle mi? Sanki hepsi ve daha fazlası. Son 2 yılda şampiyonluk yolunda çok daha ivmeli giderken kaybedilen 2 şampiyonluğun travması herkesi etkilemişti. Avcı’nın yapamadığını yapmak için gelen Okan Buruk ise ya oyuncularılarını kendilerine getiremedi ya da o da heyecana kapıldı. Dün şanslıydılar.