Mühendislik sorunu

Maç başında Şükrü Saracoğlu Stadı’ndaki atmosfer ligde 3.’lüğü kesinleşmiş bir büyük takım ortamı gibiydi.

Güneşli bir hava, yarı yarıya boş tribünler, enteresan bir takım tercihi... Rakip oldukça eksik bir kadroyla gelmiş olmasına rağmen son derece cesur, hatta çılgınca bir hücum oyunu oynuyor. Sonucunda pozisyonlar da buluyor. Bu ancak son maçta olur. Her şey belli olduktan sonra. Fatih Tekke’nin Fenerbahçe’yi sık sık geri dönüşlere zorladığı plan muhtemelen tercih edilmiş.

Savunma her geri dönüşte takımın boyunu daha da uzattı. Çünkü önden destek alamıyordu. Sow, Kuyt ve Webo uğraştılar ama her geri dönüş onları daha da yordu. Fenerbahçe, Emre ve Meireles’in yokluğunda topa sahip olamadı.

Olmayınca geri koşmak zorunda kaldı ve yoruldu. İsmail Kartal, ne Aykut Kocaman oyununu oynatabildi ne de Yanal oyununu. Ortaya yarım yamalak, boyu çok uzun bir garabet çıktı. İkinci yarıda Raul Meireles ve Alper’in girmesiyle akın sürekliliği biraz sağlandı, savunma öne çıkıp boyu biraz kısalttı ama bu kez de negatif enerjiye, negatif ruh haline kısıldılar. Geçen yıl Fenerbahçe’yi farklı yapan, çok kötü oynadığında, geri düştüğünde, eksik kaldığında dahi son saniyede de olsa kazanacağına inanmak, daha önemlisi rakibi buna ikna etmekti. Bu yıl eksik olan bu daha çok.

Caner ve Gökhan dışında buna oynayan olmadı. İkisinin de hakem kararlarında kızıp sarı kart görüşü destek bulamayışlarından daha çok. Bunun sebebi sistemden kopma. Diego ve teknik direktörsüz de olur ısrarı. Sistemin en vazgeçilmez oyuncularından Emre 90 dakika hesabıyla 19 maç, diğeri Raul 13 maç sahada kalabilmişse mühendislikte sorun var demektir. Çünkü Raul-Emre ve Topal olmadan bu sistem işlemez. Çare de Diego değildir.

Şampiyonluk mucizevi bir şekilde gelse dahi sorun budur... Değişmez.