Ruhları yetti

Hakan Balta’nın “sağ” ayağından çıkan güdümlü füze, Recep’in kalesinin sağ üst köşesinden ağlara takıldığında bir futbol mucizesinin olmayacağı bir gecenin yaşanacağı kesinleşti...
Gerçekten tez konusu olan Galatasaray, şampiyonluk maçına 11 Türk futbolcuyla başlıyor, oyunu rakip sahaya yıksa da net pozisyon yaratamayan sıkıntılı bir futbol sergiliyordu. Giray ve İlhan gibi çok önemli iki stoperi olmadan oynayan misafir, uyumlu stoperlerin yerine oynayan Orhan ve Cevher’le başlangıçta başarılı olsa da, Tozo ve Petkoviç’i tutamıyordu! Ümit ve Hakan’ın pek çok kez ofsaytta kalmasıyla atılamayan gol rakipteki iki yabancıdan, “futbola da yabancı” Petkoviç’in ikramı, Arda’nın şahane pası ve Hakan’ın vuruşuyla geldi.
Futbola bir eleştiri getirilemeyecek gecede evlerindeki 17 maçın 6’sını seyircisiz oynayan futbolculara tebrik göndermek gerekir.
Evdeki Kasımpaşa ve hemen ardından Beşiktaş’a yenilmelerine, sendelemelerine rağmen devrilmediler. Finale yakın hoca değiştirmelerine, “kahraman Lincoln” dahil, Nonda hariç, yabancı arkadaşlarından neredeyse hiç katkı almamalarına rağmen şampiyonluğu kucaklayan tüm futbolcular camialarına iki yıl öncesinden bile büyük bir armağan sundular...
Sezon içinde yaşanan onca olumsuzluğa ve krizler genelde içeriden yaratılmasına rağmen elde edilen bu büyük şampiyonluk, “takım ruhunun”, bir başarı öyküsündeki önemini belgelemiştir.
Alkışlar, başta Cevat Güler ve teknik ekibe, Servet, Mehmet Topal, Emre, Arda, Ümit Karan ve kaleciler Aykut ile Orkun’a, sonra emek veren, ter döken adını yazamadığımız tüm kramponlara...
Sıra yine Avrupa’da.