Ne kadar övünsek az

Gurur diyorum çünkü bu takımla ne kadar gurur duysak az. Maç boyunca tüylerimiz diken diken olarak, NBA yıldızlarına karşı onurlu bir mücadele veren Türk çocuklarını izledik. Daha önce de yazmıştık. Bizim takımdaki bazı oyuncuları Türkiye’nin çoğu tanımıyor. Fatih ve Semih, karşılarında Tim Duncan mı var, Allen Iverson mı var dinlemiyor. Önüne çıkana blok yapıyor, ribaunt alıyor, gidiyor sayı atıyor. Cevher, NBA’in en skorer oyuncularından Richard Jefferson’a potayı göstermiyor. İbrahim Kutluay, iki kişinin üzerinden üçlükleri potaya sıralıyor. Keza Serkan Erdoğan. Kerem Tunçeri ve Ender Arslan, kırk yıllık NBA oyuncusu gibi. Amerikalılar, biraz sertliğe başvuruyor. İbrahim’i sakatlamaya çalışıyor. Maç sonrası o kadar çok seviniyorlar ki. Bu da bizi sevindiriyor. Tanjevic mağrur ve gururlu. Alan savunması kolaylığına kaçmıyor. 1”7 yaşındaki oyuncumla Tim Duncan, benim için ayn. ABD’yi yeneceksem böyle yeneceğim” diyor. Türkiye’deki tüm basketbolculara güvendiğini gösteriyor. Onlara güven aşılıyor. Aynı zamanda kendine ne kadar güvendiğini tüm dünyaya gösteriyor. Yazacak çok şey var aslında. Bizim en kötü iki oyuncumuz ise NBA’deki medar-ı iftiharlarımız Mehmet Okur ve Hidayet. Hidayet bir öğrenebilse NBA’de oynadığı gibi milli takımda da oynayabilmeyi, herşey ne kadar da güzel olacak. Orada yıldız değil, takım oyuncusuydu. Burada da yıldız kimliğine bürünmeyi bırakıp, aynı görevini yapsa, o kadar faydalı olacak, o kadar büyüyecek ki Türkiye’nin gözünde...