Zor goller!

Pozisyon üretemese de, ilk yarının daha çok topa sahip olanı ve top yapanı Trabzonspor’du. Özellikle teknik kapasiteleri yüksek Yattara ve Barış, yeteneklerini iyi kullanıp, topun üçüncü bölgeye kolay geçmesini sağladılar. Sorun yine burada başlıyor: Umut, sağı - solu, ne zaman ne yapacağı belli olmayan bir oyuncu. Dolayısıyla toplar bu bölgede rakip tarafından kolaylıkla sahiplenilip, böylece adeta karşı atak hazırlığına katkıda bulunulmuş oluyor.
Yeni savunma kurgusuyla Jabi’nin sağ kanattan kurtardığı Tayfun-Çağdaş ikilisi, günündeki Mustafa Keçeli’yle, ilk yarıda tam bir uyumla oynadı. Göbekte Hüseyin’in çalışkanlığı, Ayman’ın çabaları önceki maçlara oranla yüksekti. Geri kalıyor Sayed Moawad. Mısırlı oyuncu bu kez gerçek yerinde oynadı. Arkasında Mustafa Keçeli vardı ve rahattı. Buna karşın Afrika Kupası’ndaki performansından uzak gözüktü.
Bu Trabzonspor, daha maçın başında, Ali Turan’ın hatalı geri pasını yakalayan Umut’un, biz ve İvankov dahil herkesin topu sürmesini beklediği pozisyondaki sağ dış vuruşuyla öne geçti. Dedik ya; Umut’un sağı-solu belli olmuyor diye, mahcup etmedi bizi.
Kayserispor, pozisyon bulamadığı ilk yarının aksine 2. yarıya daha derli toplu başladı. Attığı gole kadar Trabzonspor’u çok bunalttı. Tolga’nın boşa çıkıp, Tayfun’un çizgiden çıkardığı top, golün habercisiydi adeta ve ilginçtir, o gol İglesias’tan, günün iyi isimlerinden Mustafa Keçeli’ye talihsizlik yaratarak geldi.
Eşitlik golü geldiğinde Yattara ve Barış oyundan düşmüş, Trabzonspor’un hücum etkinlikleri azalmıştı. Tam bir beraberlik maçı gibi giderken her şey, ne yaptığını iyi bilen Yattara ile ne zaman ne yapacağı belli olmayan Umut yeniden sahneye çıkınca değişti. Yattara 30 metreye öyle bir top attı, Ergin Keleş, öyle bir ters koşu yapıp rakip savunmanın dengesini bozdu, Ali Turan öyle bir ıska geçti, Umut öyle bir vuruş yaptı ki; bu ancak gol olurdu, oldu. Uzatmayla kalan 4 dakika heyecan kasırgası şeklinde geçti. Zor (!) gollerin sığdırıldığı diğer 89 dakikaya bedeldi yani...