Yazık oldu!

İlk yarı tarafların bölüm bölüm birbirlerine üstünlük kurmalarıyla geçti. Ancak bu üstünlükler farklı gerçekleşti. Zira Trabzonspor, etkili olduğu anlarda çok ciddi pozisyonlar yakaladı. Umut-Gökhan ikilisi günlerinde olsa, Bordo-Mavililer’e ilk 10 dakikada skor rahatlığı sağlayabilecek düzeydeydi bunlar.
İkinci yarı Trabzonspor, Fenerbahçe’yi kendi yarı alanına hapsetti. 70. dakikaya kadar sürdü bu durum, direnemedi pek ev sahibi ekip, Volkan dışında. Konuk takımın rakibi yine belliydi: Golcülerinin beceriksizliği.
Çok kısa özeti bu olan zorluk derecesi yüksek böylesi karşılaşmalarda futbol kalitesinin düzeyi konusunda beklentiler genelde düşük olur. Oysa ki, dün akşam çok farklı gerçekleşti her şey. Trabzonspor, yüksek kamp ve antrenman performansını bu kez maça yansıttı ve ilk yarıda orta alandaki normalin üstünde top kaybına karşın zaman zaman modern futboldan örnekler sundu. Sylva’nın seyrek ama etkili rakip ataklarında kalesinde güven vermesi, savunmanın az hatayla oynaması, Selçuk, Hüseyin ve Colman’ın özellikle ikinci yarıda orta alanda hakimiyet kurmasının bunda rolü büyüktü. Yattara kopuk kopuk oynamasa, Gökhan bildik etkili vuruşlarından birini yapabilse, Umut, bazı maçlarda olduğu gibi bir kez olsun şaşırtabilse, şimdi, “Trabzonspor’a yazık oldu” cümlesini kurmak zorunda kalmayacaktık.
Son 20 dakikada takımlar, “bir kaza golü” riskini almamak adına kontrollü oynamaya başlayınca tempo doğal olarak düştü. Ancak uzatmalardaki Fenerbahçe baskısının, “Trabzonspor’a daha da çok yazık oldu” dedirtmesi işten bile değildi.