Buruk bir son gülen!

Çekirge bu! Onun da canı var di mi? Bir, iki, üç değil, kaç maçtır sıçrıyor. Yorulsa da, “Buraya kadar” demedi, daha doğrusu Alanzinho dedirtmedi.

“En azından kaybetmedi canım” tesellisini son dakikaya sığdıran bir çok neden var: Gaziantep iyi bastı, Trabzonspor’a oynayacak alan, topu kullanacak zaman bırakmadı. Bu da Bordo-Mavililer’in oyununu olumsuz etkiledi. Gol bulmak için yapılan hazırlık paslarında oyunu kurmakla görevli Engin, Sezer ve özellikle Selçuk’un kaptırdığı toplar, savunmanın dengesini bozdu ve Gaziantep’in pozisyonlarının başlangıcını oluşturdu. Güneydoğu ekibi, kazandığı şok topları sağda Murat Ceylan ve Serdar Kurtuluş’a, solda Olcan’a aktararak pozisyon üretmeye çalıştı. Bunda da başarılı oldu. Attıkları golün dışında başka pozisyonlar da yakaladılar. Zaten Ömer Aysan ve Ferhat defansif anlamda ciddi sorunlar yaşadı. Savunmanın merkezinde Giray, döküldü. Song’un açık kapatmaktan canı çıktı. Özellikle ilk golde top Beto’yla buluştuğunda Ferhat adeta uyudu.
Trabzonspor hücumda çoğalamadı. Orta alanda pas yapamayan, çok kolay top kaptıran bir takım için bu çok zordu. Yakalanan iki pozisyondan birinin ofsayta kurban gitmesi de şaşırtıcı. Burak’ın sık sık ofsayta düşmesi, çevre kontrolsüzlüğünün bir işareti.

Bordo-Mavililer’in bir başka zaafı da önde basmayarak rakibinin hızlı hücumuna davetiye çıkarmasıydı. Güneş’in ikinci yarıda Ferhat’ı dışarı alarak oyuna Alanzinho’yu sürmesi doğru bir hamleydi. Yine son dakikalara denk düşen olağanüstü çaba, bu hamleyle taçlandı ve Trabzonspor, buruk bir “Son gülen!” sıfatı aldı.