Sıfır risk!

2014 model, 0 kilometre gıcır gıcır Trabzonspor daha 1. saniyede öyle bir patinaj attı ki, tozu dumana kattı. Son yıllarda kilometresi dolmuş eski model kadroya alışık bordo-mavili tribünler için bile bu bir coşku nedeniydi. Ama Halilhodziç'in planı belliydi. Orta sahayı kalabalık tutup, Fenerbahçe'nin pas yollarını kesmek ve defansif önlemi ön plana almak. Zaten maçtan önceki demecinde de "Türkiye'nin en iyi takımı ile oynuyoruz" demesi bunun sinyaliydi. Yani bütün parçaları yenilenmiş yarış arabasını zorlamayacaktı. Çünkü henüz ahenkle çalışmıyorlardı.

Nitekim ilk 5 dakikadan sonra sahanın hakimi Fenerbahçe idi. Topla daha çok oynayan (ilk 30 dakikada topla oynama FB yüzde 66-TS yüzde 34), bol pasla rakibin kafasını karıştıran, değişken kanatlarıyla arayış içinde olan konuk ekipti. Ama sorun forvetteydi. İsmail Kartal doğru bir tercihle Emenike'yi değil, Sow'u son adam yapmıştı. Hedef Emenike'ye hareket alanı yaratmaktı. Sow daha gezgindi. Ama Emenike eski alışkanlıkla rakip defansın arasından top almaya çalışınca, iki siyahi oyuncu aynı bölgelerde dolaşmaya başladı. Bunda Trabzon'un kalabalık defans anlayışı da etkendi. Bu tıkanıklık içersinde Diego-Emre ikilisinin önemi arttı. Ama onlar da, Trabzon yarı sahasındaki yoğun trafikte yollarını bulamadılar.

Trabzon sahasından doğru paslar çıkamayınca oyun tek taraflı seyir ile 45. dakikaya kadar geldi. Halilhodziç'in kenardan uyarıları ile bir-iki kez kıpırdanan ev sahibine karşılık, Fenerbahçe gol pozisyonu yaratamadı.

İkinci 45'in ilk 20 dakikası ilginçti. Fenerbahçe tempo düşürmüş, pas trafiği ile açık kolluyordu. Trabzon ise orta sahayı biraz daha ileriye çekmişti. Nitekim konuk takımın top kayıpları ev sahibinin şansı oldu. Az, buz değil tam 3 net pozisyon buldu Trabzon. Fenerbahçe'nin direkten dönen topu dışında, pozisyon yaratıcılığı konusundaki sıkıntısı ise tavan yapmıştı. Çünkü Kuyt (Fenerbahçe'deki en kötü maçıydı, kredisini kullandı), Sow ve Emenike kalabalıkta kaybolmuştu. Emre ile Diego'nun çabaları ise yetersizdi. Özellikle Diego'nun uyum sorunu göze çarpıyordu. Zaten Caner ile Gökhan Gönül belki de, son ayların en az kanat çıkışlarını yapmışlardı.

Bu şartlarda gol izlemek mucize olurdu. Yani 0-0 gecenin doğru tarifiydi. Zaten sağduyu da sonunda galip gelmiş, Trabzon taraftarı fırsatçıların elini boş bırakmıştı.