En acayip derbi!

Emenike isyanı ile deprem yaratan 30. dakikaya kadar pozisyon bulan Fenerbahçe idi. Çünkü Beşiktaş, çok adamlı alan markajı ile topu ve rakibi uyutmayı hedeflemiş, zayıf defansını hesaba katmamıştı. Kartal topla oynuyordu, ama realist atakları gerçekleştiren, gol kaçıran ev sahibiydi. Caner’li sol kanat şakır şakır işliyordu.

Böyle derbi görülmedi

Tarih böyle bir derbi görmemişti. Gökhan Gönül’ün sahaya çıkmadan, Meireles, Kuyt ve Tolga’nın sakatlıkları genç kaleci Günay’ın titreyerek eldiven giyişi, Biliç ile Emre’nin kapışması, Fırat Aydınus’un sarıları (Emenike-Serdar) atlayışı ile maç dengesini yitirdi. Emenike ile taraftarın restleşmesi geciken bir sondu. Sarı-lacivertli taraftar dün gece için Nijeryalı’ya sırtını dönse anlamsız olurdu. Bu tepki birikimdi. Fenerbahçe tarihinde yetersiz hiçbir futbolcu, hocası tarafından (başkan baskısı ile bile olsa) bu kadar sahiplenilmemişti. Peki Emenike ne vermişti ? Kocaman bir HİÇ... Sadece kapris, vurduymazlık... Sabır taşı çatladı tabi... Emenike profesyonelliği unutup, o formayı sırtından çıkardığı anda, soyunma odalarına yollanmalıydı. Hata yapıldı. Devre beklendi.

Golde zaaf büyüktü

Emenike’siz ikinci 45’e girişin en dikkat çeken ensantanesi Kuyt’ın sakatlanmasıyla yerine girecek Diego’nun kararını Emre’nin vermesiydi (haklıydı da). Çünkü İsmail Kartal, Bekir’i soyunduruyordu. Belli ki, hoca da inisiyatifi elinden kaçırmıştı. Beşiktaş 1 puan hedefiyle ağırdı, Fenerbahçe’nin tempoyu yükseltmesine de izin vermiyordu. Ev sahibi ise gol için yükleniyor, ancak kalesini de riske atıyordu. Kartal’ın kaçırdıkları bunun belgesiydi. Ancak Beşiktaş’ın bloklar arasındaki kopukluğu artık zirve yapmıştı. Sow’un golünde bu zaafın rolü büyüktü. Orta saha egemenliği 3 puanın başrolündeydi. Gerçekten acayip bir geceydi. Fenerbahçe yeniden ayağa kalktı ve yarış inadını sürdürdü. Beşiktaş ise 1 puanlık oyunla geceyi kurtaracağını sanarak yanıldı ve kaosa düştü.