Kim kazanacaktı?

Bu maçlar daha çok ‘sinir’in peşinde koşanlar arasında geçiyor. Belirleyici ‘tansiyon’ değil çoğunlukla ‘öfke’. Nedeni açık... Ülkenin futbol kültürü, ‘bizim takımın yapabildikleri’nden değil ‘rakibin yapamadıkları’ndan besleniyor! Galatasaray-Fenerbahçe (ya da tersi) maçları bunun zirvesine tekabül ediyor. Yine de, havadaki elektriğe rağmen ilk 20 dakika sahadakiler samimiyetle topu gezdirip, peşinden koştular. Bunda, futbolcuların çoğunun ‘geçmiş derbiler’in olumsuzluklarından uzak oluşları önemli faktördü.

Klasik düzene döndüler

Fenerbahçe baştaki Galatasaray baskısını topu ayağa oynayarak sakinleştirmeye çalışırken iki net gol pozisyonu verdi. Yine de devre boyu sakinliklerini koruyup, deplasman takımı olarak ‘fırsat anı’nı kolladılar. Devre biterken de topu ve oyunu tamamen ele aldılar. Denayer ile Serdar Aziz’i birlikte sahaya süren Tudor, Mariano’yu ileri atıp orta sahayı ele geçirmeyi planlamıştı. İyi de gidiyorlardı ancak Serdar’ın sakatlığıyla klasik düzene döndüler. Peki ama neden? Sanırım kenarda Serdar yerine oynatacak ‘güvenilir stoper’ bulamadı Tudor ve tempoları düştü.

Rakibi şaşırtmadılar

İkinci yarı oyun olarak ilkinin benzeri gibi giderken, hakem kararıyla ajite olmak için yanıp tutuşan bir grup ‘tribünperver’ devreye girdi ve ortalık hafiften gerildi.

Neyse ki uzamadı. Bu maça ihtiyacı olan Fenerbahçe 70’e kadar neredeyse hiçbir şey yapmazken, bu durum etkisiz de olsa öne daha çok giden Galatasaray’ın canına minnetti. Ancak Belhanda biraz da hızına bağlı dengesizliğinin kurbanı olunca o dakika Alper/Soldado’yu sahaya süren Fenerbahçe’ye maçın seyrini değiştirmek için bir 15 dakikaya sahip oldu! Ne var ki, galibiyete ihtiyaçları olmasına rağmen oyuna tempo yükleyip rakibi şaşırtmak yerine ‘düşüne taşına oynama’yı sürdürdüler. Tek beklentileri geri büzüşen Galatasaray’ın yapacağı hataydı. O da olmayınca oyun olarak ülke vasatını aşamayan maçın ardından Aykut Kocaman’ın takımı Fenerbahçe, liderle arasındaki farkı ‘korumuş oldu.’