Bir Doğan daha bulacak mıyız?

Saygı duyulabilecek, sevilebilecek insanların kaybı kuşkusuz daha derin acılar yaratıyor. Futbol dünyamız bugün A’dan Z’ye büyük üzüntü içerisindeyse, sebebi Hasan Doğan’ın çok kısa süreçte içine sığdığı sevgi karelerinde saklı. Nur içinde yatsın.
Herşeyden önce çok inandırıcı ve samimi bulunmuştu. Avrupa Futbol Şampiyonası’nda eşiyle yaşadığı sevinç futbolla ilgisi olmayanların bile dikkatini çekmişti. Türk futbolunu son yıllarda bir ortak paydada ve uzlaşma zemininde buluşturacak karakter yerli yerine oturmuştu sanki... Her kesime uzanışı, ama aynı ölçüde tarafsızlığı ile benimsenmişti. Partizanlıktan uzak, mesafesi ölçülü, kavga yanlısı olmayacağı izlenimini baştan kanıtlamıştı. Bu yüzden de belki, ligimizin yarışmalarında artık daha fazla güven umutları yeşerecek, diğer tarafta ülke futbolunu geliştirme anlamında ortaya konacak, ileri hamleli projeler beklenti olarak güçlenecekti.
Uzun yıllar sonra kulüpler üstü bir şahsiyet bulduğuna inanan gerçek Türk futbolseverinin de belki de statlara yeniden dönüşü onun sayesinde hız kazanacaktı. Ama ne yazık ki galiba hassas kalbi bütün bu güçlü umutların sorumluluğu için aşırı heyecanlandı.
Umutları yükselten adamın erken vedası tekrar başlayacak bir umutsuzluk dönemini işaret ediyor gibi... Yıldırım Demirören’in “Artık kimseyi beğenmeyiz” yorumu, bunu bütün çıplaklığıyla anlatıyor.