Fenerbahçe'nin büyüklüğü...

Basınımızın ‘hâlâ’ tartışmasız ismidir, 2001’in 6 Şubat’ında yitirdiğimiz İslam Çupi. Sık sık Cağaloğlu’ndaki Gazeteciler Cemiyeti Lokali’nde sohbet ederdik iş çıkışı, rahmetli Metin Oktay’la olduğu gibi... İnsandı önce, sonra da spor yazarı ve tabii sıkı bir Fenerbahçeli’ydi İslam abi. Teşbih ustasıydı. O grubun misafir üyesiydim. Çünkü genceciktim o zamanlar, daimi üye olamayacak kadar hem de! Her takımı tutan vardı grupta, bir gün bile saygısızlık görmedim karşı tarafa yapılan.
‘Fenerbahçe aşığıydı’ dedim ya... “Fenerbahçe’nin büyüklüğü ne şampiyonluk büyüklüğü, ne kupa büyüklüğüdür. Onun büyüklüğü başka büyüklüktür işte, adı konamaz” sözü ile tanıdı onu Türkiye ve ne yazık ki bazı Fenerbahçeliler! Önünü-arkasını bilmeden, içeriğini anlamadan sözlerinin üstelik.
Sandılar ki, UEFA Kupası ve Süper Kupa da neymiş, demeye getiriyor sözü usta. Okumayı, Saracoğlu Stadı’na her gidişte duvarda yazan o anlamlı sözlere göz gezdirmek sanan ‘Galatasaray’ın Avrupa’daki başarısını kıskananların’, İslam abinin “Türkiye’deki bütün şampiyonluk rekorları Fenerbahçe’nin elinden uçmuştur. Ne kalmıştır isminden başka bu vatanda. Başka takımlar UEFA Kupası’nı, Süper Kupa’yı müzelerine götürmüş iken, yerli tenekelerle çocuğu nasıl Fenerbahçeli yaparsınız!” (21 Kasım 2000-ölümünden 2,5 ay önceki yazısı) düşüncesini ıskalaması doğaldır. Ama işi spor yazarlığı ya da kulüp yönetmek olanlar bunu ıskalamamalı, okuyup doğru anlamalı/anlatmalı ustayı da, büyüklüğü de!
Evet, her alanda en güçlü oldukları, rakiplerinin ise yerlerde süründüğü bir sezonu kupasız kapatma olasılığı üzmekte Fenerbahçeliler’i. Bu aşikâr. Ama üzüntüler de onurlu bir şekilde yaşanmalı, sağa-sola saldırarak değil. Ve yine en acı tarafı, Fenerbahçe ve Galatasaray yönetimleri ile taraftarlarının büyük çoğunluğu bu ağırbaşlılığı gösterebiliyorken, aramızdaki bazı ne idüğü belirsizler, kora benzin döküp yelpaze sallıyor sürekli. Bunun adına da futbol yazarlığı diyorlar. İslam Çupi’yi anladıkları gibi anlıyorlar yaptıkları işi de! Lütfen onları ciddiye bile almayın. Sevincinizi de, üzüntünüzü de, bir karşı tarafın olduğunu unutmadan yaşayın. İnsan gibi.